Author 
Madalas akong mapaisip: tuwing panahon ng halalan, kapag ang mga politiko ay bumoboto sa kanilang mga lokal na presinto—na kadalasa’y nasa loob mismo ng mga pampublikong paaralang matagal na nilang hindi nabibigyang-pansin—napapansin kaya nila ang kalagayan ng mga ito?
Habang sila’y nakaupo sa mga sirang upuan, sa mga silid-aralang may mga bitak sa pader, bubong na tumutulo, at pisarang halos hindi na mabasa, naiisip kaya nila kung gaano kalaki ang pagkukulang ng pamahalaan sa sektor ng edukasyon? Nakikita kaya nila ang mga lumang aklat na ginagamitan pa ng mga kabataan, na tila ba hindi mahalaga kung anong klaseng kaalaman ang kanilang natatanggap?
Tumatagos kaya sa kanilang kamalayan na ang mga batang nakatayo sa gilid ng silid, dahil kulang ang silya, ay mga batang may pangarap—mga batang umaasang balang araw ay magkakaroon sila ng mas maayos na kinabukasan?
Napapaisip kaya sila, kahit sandali, "Kailangan nating dagdagan ang pondo para sa edukasyon. Hindi sapat ang ganito. Ang mga batang ito ay nararapat sa higit pa—sa mas ligtas, mas maayos, at mas makabuluhang karanasan sa pag-aaral"?
Ang malungkot na katotohanan ay naroroon na ang mga palatandaan—hindi na kailangang lumayo. Ang mismong lugar kung saan sila bumoboto ay sumisigaw ng pangangailangan. Ngunit tila ba naging manhid na ang ilan sa kanila, na tila hindi naririnig ang hinaing ng mga guro, magulang, at estudyante.
Kung tunay nilang iniintindi ang kinabukasan ng bansa, mapagtatanto sana nila na ang pundasyon nito ay nagsisimula sa mga silid-aralang ito. Sa mga batang pilit na lumalaban sa kabila ng kakulangan. Sa mga gurong patuloy na nagtuturo kahit kulang sa suporta. Dito nagsisimula ang tunay na pagbabago.
Sana, sa susunod na pagboto nila, hindi lamang ang balota ang kanilang ituon ng pansin—kundi pati na rin ang realidad ng mundong ginagalawan ng karaniwang Pilipino araw-araw.